Το μύρο είναι ρητίνη, μια υγρή ουσία που προέρχεται από ένα δέντρο που ονομάζεται Commiphora myrrha, που συναντάται συχνά στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Το μύρο σχετίζεται βοτανικά με το λιβάνι και είναι ένα από τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα αιθέρια έλαια στον κόσμο.

Το δέντρο Κομμιφόρος ή μύρρα είναι χαρακτηριστικό λόγω των λευκών λουλουδιών και του κορμού του. Κατά καιρούς, το δέντρο έχει πολύ λίγα φύλλα εξαιτίας των ξηρών καταστάσεων της ερήμου όπου μεγαλώνει. Μπορεί μερικές φορές να πάρει ένα περίεργο και σχήμα λόγω του σκληρού καιρού και του ανέμου.

Για τη συγκομιδή του μύρου, οι κορμοί των δέντρων πρέπει να διατρυπηθούν για να απελευθερώσουν τη ρητίνη. Η ρητίνη αφήνεται να στεγνώσει και αρχίζει να μοιάζει με δάκρυα κατά μήκος του κορμού του δέντρου. Η ρητίνη στη συνέχεια συλλέγεται και το αιθέριο έλαιο παράγεται από το υγρό με απόσταξη σε ατμό.

Το μαύρο πιπέρι είναι ένα από τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα μπαχαρικά στον πλανήτη. Εκτιμάται όχι μόνο για τη γεύση που προσφέρει στα γεύματά μας, αλλά και για διάφορους άλλους σκοπούς, όπως για ιατρική χρήση, ως συντηρητικό και στην αρωματοποιία. Τις τελευταίες δεκαετίες, η επιστημονική έρευνα έχει διερευνήσει τα πολλά πλεονεκτήματα του αιθέριου ελαίου μαύρου πιπεριού, όπως η ανακούφιση από τον πόνο, τη μείωση της χοληστερόλης, την αποτοξίνωση του σώματος και την ενίσχυση της κυκλοφορίας, μεταξύ πολλών άλλων.

Η κύρια δραστική ουσία της μαύρης πιπεριάς, η πιπερίνη, έχει αποδειχθεί ότι έχει πολλά ευεργετικά χαρακτηριστικά υγείας, συμπεριλαμβανομένων πιθανών αντικαρκινικών ιδιοτήτων, γι ‘αυτό και οι ερευνητές την έχουν εξετάσει για να συμπεριληφθούν στη θεραπεία διατροφής για θεραπεία καρκίνου καθώς και πρόληψη του καρκίνου.

Ο Αμάρακος ήταν γιος του βασιλιά της Κύπρου Κινύρα, που εκτός από άρχοντας ήταν και ιερέας του ναού της Αφροδίτης. Από τον Αμάρακο πήρε η ματζουράνα το όνομά της, ενώ είναι επίσης γνωστή ως Ορίγανον η μαντζουράνα (Origaum marjorana) και ανήκει στα χειλανθή. Είναι πόα που στολίζει κήπους και γλάστρες χωρίς να ξεπερνά τα 40 cm σε ύψος. Γέννημα θρέμμα της Μεσογείου η μαντζουράνα καλλιεργείται ήδη από την ελληνική αρχαιότητα, ενώ συμβόλιζε την ευτυχία για Έλληνες, Ρωμαίους και Άραβες, καθώς σύμφωνα με τον μύθο η ίδια η θεά του Έρωτα χάρισε στο φυτό το όνομά του και το φύτεψε στον Όλυμπο.

Το αιθέριο έλαιο λεβάντας πιστεύεται ότι έχει αντισηπτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Χρησιμοποιείται εδώ και πολύ καιρό στην αρωματοποιία, την αρωματοθεραπεία και για εφαρμογές δέρματος. Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία μασάζ ως τρόπος προώθησης της χαλάρωσης καθώς οι έρευνες δείχνουν ενδείξεις για πιθανή εφαρμογή στη θεραπεία του άγχους.

Πολλοί από εμάς έχουμε ακόμη στη μνήμη μας το άρωμα του φασκόμηλου να αναδύεται στην κουζίνα της μαμάς, ζεστό, με ζάχαρη ή μέλι, έτοιμο να ανακουφίσει τον πονεμένο παιδικό λαιμό και την μπουκωμένη μύτη! Το γνωστό φασκόμηλο, ο Ελελίφασκος ο φαρμακευτικός, ή αλλιώς Salvia officinalis, ανήκει στα χειλανθή.

Το φασκομηλάκι, με τα χνουδωτά φύλλα και τον ξυλώδη βλαστό, δεν ξεπερνά τα 60 εκ. σε ύψος και είναι τόσο ελληνικό που οι Γάλλοι το ονομάζουν «Τσάι της Ελλάδας», καθώς στη χώρα μας έχουμε 20 είδη φασκόμηλου που αγαπούν την ελληνική εξοχή, γεμάτη ήλιο με χώμα άγονο και πετρώδες. Ακόμη κι ο Καρλομάγνος ο Μέγας ασχολήθηκε με τη διάδοση του ταπεινού φασκόμηλου, ενώ με διάταγμα του γιού του το φασκόμηλο μπήκε και επίσημα στα βασιλικά κτήματα.

Λέγεται δε ότι κατά τη διάρκεια της μεγάλης πανώλης του 1630 οι ληστές κατάφερναν να λεηλατούν τους νεκρούς χωρίς να μολύνονται και το μυστικό ήταν μια αλοιφή από λεβάντα, δενδρολίβανο, θυμάρι και…φασκόμηλο που ενίσχυε το ανοσοποιητικό σύστημα!

Μετά τη συγκομιδή τα γκριζοπράσινα φύλλα του πρέπει να φυλάσσονται σε σκιερό μέρος, κάτι που δεν αλλοιώνει την ποιότητα των φύλλων και του αιθέριου ελαίου. Το αιθέριο έλαιο από φασκόμηλο παρασκευάζεται με δύο τρόπους, είτε μέσω απόσταξης, είτε μέσω ατμού.